Światowe Stowarzyszenie Medyczne (WMA) zaleca by Państwowe Stowarzyszenia Medyczne (NMA) uznały oraz, tam gdzie to możliwe, aktywnie podejmowały następujące działania:

1. We współpracy z uczelniami medycznymi i miejscami pracy lekarzy, NMA uznają, że ciąży na nich obowiązek zapewnienia edukacji na wszystkich poziomach dotyczącej well-being lekarzy.

NMA powinny wspólnie promować badania zmierzające do stworzenia najlepszych praktyk promujących zdrowie i określić wpływ well-being lekarzy na leczenie pacjentów.

2. Well-being lekarzy powinien być wspierany i realizowany w miejscu pracy a także poza nim.

Wsparcie może polegać na kierowaniu na leczenie, konsultacjach, sieciach wsparcia, uznawanych programach zdrowotnych dla lekarzy, rehabilitacji zawodowej i profilaktyki pierwotnej, w tym szkoleniach w zakresie odporności, zdrowego stylu życia, oraz zarządzaniu przypadkami chorobowymi.

3. NMA powinny wytworzyć silną i spójną więź pomiędzy praktykami związanymi ze zdrowiem lekarza i pacjenta, przedstawiając systemowi ochrony zdrowia kolejny, szczególnie ważny powód promocji zdrowia lekarzy.

4. Programy ochrony zdrowia lekarzy mogą pomóc wszystkim lekarzom w aktywnym radzeniu sobie poprzez strategie profilaktyki, oraz mogą wspomagać lekarzy, którzy są chorzy, poprzez postawienie diagnozy, skierowanie na leczenie i wizyty kontrolne.

Programy i źródła promocji pozytywnego zdrowia psychicznego powinny być dostępne dla wszystkich lekarzy.

Wczesna diagnoza, interwencja i specjalna procedura dotycząca leczenia lekarzy-pacjentów powinny być dostępne w celu ochrony stanu zdrowia lekarzy.
Wspieranie działań wspomagających i akceptujących jest niezmiernie istotne dla realizacji wczesnego kierowania na leczenie i samego leczenia.

5. Lekarze narażeni na uzależnienie alkoholowe lub narkotyki powinni mieć możliwość zachowania poufności w procesie leczenia oraz kompleksową pomoc profesjonalną.

NMA powinny promować programy, które po zakończeniu leczenia będą pomagać lekarzom we wznowieniu praktyki lekarskiej z zapewnieniem odpowiedniego ciągłego nadzoru.

Powinno się prowadzić więcej badań, co pomogłoby określić najlepsze praktyki w zapobieganiu uzależnieniom od substancji psychoaktywnych wśród lekarzy, oraz lekarzy kształcących się podyplomowo.

6. Lekarze maja prawo do takich warunków pracy, które pomogą im ograniczyć ryzyko wypalenia zawodowego, oraz dadzą im możliwość zajęcia się swoim własnym zdrowiem poprzez zachowanie równowagi pomiędzy zadaniami zawodowymi a ich życiem prywatnym i obowiązkami.

Optymalne warunki pracy obejmują bezpieczna i rozsądną maksymalną ilość godzin pracy, odpowiedni okres odpoczynku pomiędzy dyżurami oraz odpowiednią ilość dni wolnych od pracy.

Odpowiednie organizacje powinny w sposób konstruktywny rozwiązać problemy autonomii zawodowej oraz odnalezienie równowagi pomiędzy pracą zawodową a życiem prywatnym oraz zaangażować lekarzy w podejmowanie decyzji dotyczących ich życia zawodowego.

Warunki pracy nie mogą stwarzać ryzyka dla bezpieczeństwa pacjentów i lekarzy, i w końcu, lekarze powinni być zaangażowani w tworzenie optymalnych warunków w miejscu pracy.

7. Miejsca pracy powinny promować warunki sprzyjające zdrowemu stylowi życia, a zwłaszcza dostęp do zdrowej żywności, ćwiczenia ruchowe, doradztwo w sprawie żywienia, oraz wsparcie dla rzucenia nałogu palenia.

8.Lekarze, lekarze kształcący się podyplomowo oraz studenci medycyny mają prawo do pracy w miejscu wolnym od molestowania i przemocy.

Oznacza to wolność od słownego, seksualnego i fizycznego prześladowania.

9. Lekarze, lekarze kształcący się podyplomowo oraz studenci medycyny maja prawo do bezpiecznego, wspólnego miejsca pracy.

W miejscu pracy powinno promować się interdyscyplinarną pracę zespołową, a komunikacja pomiędzy lekarzami i innymi specjalistami w miejscu pracy powinna być realizowana w duchu współpracy i szacunku.

Powinna być uwzględniona edukacja w zakresie umiejętności komunikacyjnych, samoświadomości i pracy zespołowej.

10. Personel medyczny powinien być poddawany szkoleniu w zakresie rozpoznawania, postępowania i komunikacji z potencjalnie niebezpiecznymi osobami.

Instytucje opieki zdrowotnej powinny chronić przed przemocą, w tym zapewniać rutynową kontrolę zagrożenia przemocą, zwłaszcza w jednostkach leczenia chorób psychicznych, oraz oddziałach ratunkowych.

Członkowie personelu, którzy zostali ofiarami przemocy lub którzy zgłosili zaistnienie aktu przemocy powinni być objęci pomocą i powinno się im zaproponować konsultacje medyczne, psychologiczne i prawne.

11. Uczelnie medyczne i kliniki powinny rozwijać i utrzymywać usługi o charakterze poufnym dla lekarzy kształcących się podyplomowo i studentów medycyny, oraz podnieść ich świadomość i dostęp do takich programów.

W miejscu pracy powinny być oferowane konsultacje medyczne dla lekarzy kształcących się podyplomowo aby pomóc w zdefiniowaniu problemów zdrowotnych już na początku ich edukacji medycznej.

Wsparcie w miejscu pracy powinno być łatwo dostępne dla wszystkich lekarzy i poufne.

Od lekarzy diagnozujących i leczących swoich kolegów lekarzy nie powinno się wymagać zgłaszania szczegółów leczenia lekarzy-pacjentów w żaden sposób nie wymagany przy leczeniu pacjentów nie-lekarzy.

*NMA to krajowe Izby Lekarskie

opracowanie: dr n. med. Katarzyna Pardela